Я стаміўся гаварыць тыя ж самыя словы.
Я стаміўся, я хачу памаўчаць.
А на плошчах ізноў пра народ і пра мову,
Пра былое вялічча крычаць.
Падымаюцца з магілаў аблезлыя цені,
У кіпцюрах — сатлелых лохмаў сьцягі.
Сонца з ранку раскідае скупыя праменьні
Па зямлі, дзе прыходзіцца жыць.

Вуліца... поле... Вялікае Княства...
Жаўрукі ў аблоках зьвіняць...
Вольнаму воля — найвялікшае шчасьце!
Нават вецер не дагоніць каня.

Я сяджу сьмяротна п’яны ў матчынай хаце
І стагну, што не даюць нам жыцьця.
А яна, мая старая, разумная маці,
Мне гаворыць: «Супакойся, дзіця.
Час міне, усё ўстаткуецца, і ты зразумееш:
Драць ня варта было нават рот.
І бяз вашага крыку ўстане з каленяў
Занядбаны, забіты народ».

Вуліца... поле... Вялікае Княства...
Жаўрукі ў аблоках зьвіняць...
Вольнаму воля — найвялікшае шчасьце!
Нават вецер не дагоніць каня.

Ён, народ, ужо ня верыць у абяцанкі-цацанкі,
Не ідзе лепшай долі шукаць.
Годзе зноў яго пхаць пад чарговыя танкі,
Пад чарговыя штандары ўціскаць!
А надыйдзе часіна, праз стагоддзе ці болей —
Ціхі Анёл зь нябёсаў зьляціць,
Засьпявае... Люд прачнецца... І болей ніколі
Не засьне ўжо... А пакуль што Ён сьпіць...
Ён стаміўся... Ён сьпіць... Ён сьніць.

Пра вуліцу... поле... Вялікае Княства...
Жаўрукі ў аблоках зьвіняць...
Вольнаму воля — найвялікшае шчасьце!
Нават вецер не дагоніць каня...