Не кусай ты мяне залатымі сваімі зубамі,
Не цягні на канцэрт рускай групы
«Монгол шуудан».
Пачынаюць балець і крывавіць
праклятыя раны.
Я — адзіны ў краіне
з блакітнай крывёй партызан.
Ад дзявятай на працы я пераглядаю паперы
Ці гартаю газэты з прамовамі правадыроў,
А па шостай свае патаемныя
дзейсьню намеры:
Аўтамат пад пало і ў напрамку
бліжэйшых кустоў...

Не кусай ты мяне паміж жытніх палёў,
Не кусай, не кусай...

То прасьвішча ў паветры кажан,
А то раптам зьнянацку
Грымане пад нагамі старое гнілое вядро.
Я з кішэні штаноў дастаю
банку клею і хвацка
Упрыгожваю сьцены
лістоўкай Савінфармбюро.
Калыханку мне ціха сьпяваюць
бярозы ды сосны,
У навушніках валяць куранты,
гаворыць Масква.
Ой, бярозы ды сосны,
мае партызанскія сёстры,
Каб Вы ведалі, колькі каштуе мая галава!

Не кусай ты мяне паміж жытніх палёў,
Не кусай, не кусай.

А над ранкам, калі ўжо датлеюць
у кастры галавешкі,
Выкалупваю з-пад пазуроў я варожую кроў
І нібыта са смуткам,
нібыта з халоднай усьмешкай
Ўспамінаю сваіх ненадзейных
найлепшых сяброў.
А сябрам маім лепшым
ужо болей нічога ня трэба:
Ні гарэлкі, ні грошай, ні лета, зімы ці вясны,
Бо сябры ціха сьпяць...
Каля жонак у цёплых пасьцелях
І глядзяць каляровыя порна ці відэасны.

Не кусай ты мяне залатымі сваімі зубамі!
Не кусай ты мяне залатымі сваімі зубамі.
Не кусай ты мяне залатымі сваімі зубамі...