Не забудуся гэтае хвіліны
аж да самае сьмерці.
Сітуацыя простая, прасьцей не бывае.
Бяз хітрыкаў і прыўкрас
Па прасьпекце Францішка Скарыны,
Былым Ленінскім прасьпекце,
Старым «Запарожцам»
Ад мяне ўцякаў
Мой час.
Бадзяліся па навакольлі
кінематаграфісты і металісты,
Дзяўчаты пужлівыя з нагамі ад шыі
У стылі супер-кляс.
Усім усё было да дыкты,
А прасьцей — да фанеры.
І толькі я стаяў нерухома:
Ад мяне ўцякаў
Мой час!
Ён уцякаў ад мяне
быццам нясьпешна
і непрыкметна
Па дваццаць чатыры гадзіны,
Па сем дзён у тыдзень,
Па дванаццаць месяцаў у год.
П’яны вецер гортаўся ў сьметніках,
Зьвінеў наўздагон медалямі.
Расьцьвіталі каштаны.
І марнела надзея
распачаць усё спачатку
Ці зрабіць
Наадварот...
|